‘Tja, de brug der zuchten’, zegt Joop van der Hor ( 70 ) gebarend naar het uitzicht vanuit zijn woonkamer op de vijftiende. In de diepte strekt de rood stalen constructie van de Spijkenisserbrug zich uit over de Oude Maas. ‘Ik heb er een haat-liefde­verhouding mee’, zegt Joop. ‘Je staat er altijd voor te wachten. Maar de andere kant is: die brug heeft me leren ­relativeren.’ Dat zit zo: jarenlang werkte Joop bij de politie in Rotterdam, lange dagen, heftige zaken. ‘Als ik ’s nachts terugreed, zag ik de verkeerslichten al van verre op rood springen. Balen natuurlijk. Maar daarna heb je even tijd om in je eigen hoofd te kijken, de dag te over­denken. Je neemt afscheid van je werk, je rijdt over de brug, en bent thuis.’ 

Inmiddels is Joop met pensioen. Maar de brug speelt nog altijd een prominente rol in zijn leven. Al is het maar omdat hij de passerende schepen fotografeert. ‘Ik heb een archief van 15.000 foto’s. Is er ergens ter wereld een schip in het nieuws, dan kijk ik of het in mijn archief zit.’ 

Ooit begon Joop zijn loopbaan in de haven. ‘Ik deed de havenvakschool, buffelen in scheepsruimen. Een keiharde wereld.’ Sindsdien is er veel veranderd. ‘Toen was het vies, vuil werk. Tegenwoordig zitten die kraanmachinisten op een schoon kantoor achter een joystick. Wat dat betreft zijn er veel mooie banen in de haven waarmee je goed kunt verdienen.’ Natuurlijk is er af en toe overlast. De petrochemie van de Botlek is vlakbij. ‘Bij terugkomst van vakantie ligt er viezigheid op de wasbakken.’ Maar voor Joop hoort het erbij. ‘Ik noem dat de stank en het lawaai van de economie.’ Je krijgt er ook wat voor terug: de nachtelijke skyline van de Botlek. ‘’s Avonds is het hier kermis, met al die industrielichtjes. Zelfs mijn zoon, een bioboer, vindt dat prachtig.’ 

Wachten voor de brug, het is een vast ritueel voor inwoners van Spijkenisse. De Spijkenisserbrug en verderop de Hartelbrug zijn de enige twee directe oeververbindingen, naast de metrolijn onder de Oude Maas. ‘Een vloek en een zegen’, zegt Joop. ‘Enerzijds maken die bruggen ons kwetsbaar. Zodra er eentje uitligt, is er een verkeersinfarct. Anderzijds, zo is mijn overtuiging, is het onze redding. Met een vaste tunnel­verbinding waren we nu een buitenwijk van Rotterdam, dan was er geen groene polder meer.’ 

Wat dat betreft heeft Spijkenisse twee gezichten. Aan de ene kant uitgestrekte woonwijken onder de rook van de ­Botlekindustrie. ‘Maar fiets je de andere kant op, dan ervaar je rust en ruimte. Dan zit je midden in het weidse land van Voorne-­Putten’, zegt Joop, die ook graag met een historische bril naar zijn woon­omgeving kijkt. ‘Wist jij dat het eiland  
Putten vroeger vijftien havens en veer­stoepen had? Die zijn heel belangrijk geweest voor de ontwikkeling van dit gebied. Door middel van bordjes en een fiets- en wandelroute willen we ze weer een gezicht geven.’ 

Eeuwenlang was Spijkenisse een kleine eilandgemeenschap. De bouw van de (eerste) Spijkenisserbrug in 1903 veranderde dit en vanaf de jaren zestig groeide de gemeenschap explosief. Tegenwoordig telt Spike City – onderdeel van de gemeente Nissewaard – ruim 72.000 inwoners.